25 juli 2010
De dag van vertrek naar Sittard. Wakker geworden, en nogal uitgeput de laatste dingen ingepakt. Aangezien de nacht nogal lang was geweest. De avond voor je op vakantie gaat, even de V250 najagen in de nacht is wat zwaar. Nou, tegen 'n uur of 3 de trein genomen naar Sittard, en tegen half 6 was ik daar. Daar gegeten, wat ingepakt, en gaan slapen.
26 Juli 2010
Woehoei! We gaan!..... nog niet. Eerst nog de alllleeeerlaatste dingen inpakken, en dan, na het ontbijt nog effe gamen. Tegen 3 uur vertrokken we naar Weeze Airport. Tijdens het rijden merkten we al dat er een flinke donkere lucht ontstond, en ook flink wat aambeelden/stapelwolken. Maar er zat geen onweer in, dus prettig vliegen. Vlak voor Weeze nog een flinke stortbui gehad, waardoor we even niks zagen! Nou, snel uitgestapt na de bui, en de bagage in laten checken. Maar er zou al snel een tegenslag komen.
Nog naar de WC gegaan, en dan lopen we naar het bord, om te zien hoelaat we eigenlijk gaan.... Vertraging. En niet zomaar, nee meteen 1 uur. Met een zucht zijn we door de douane gegaan, en hebben we onze plek genomen in de rij. Het was druk, benauwd en vooral ook heel warm. Het wachten duurde heel lang. We merkten al snel dat er een stel lollige spanjaarden in dezelfde vlucht zaten, dus dat zou nog lollig worden. Op het moment dat de deuren/gate open gaan/gaat, staan de spanjaarden met gejuich op. We begonnen al te grinniken. Nou, uiteindelijk stonden we dan bij het vliegtuig, en konden we instappen. Bij het opstijgen hadden we meteen de grootste lol, want de piloot was vrouwelijk, en sprak nogal...gedempt. Waardoor er heel hijgerig door de cabine omgeroepen werd: “Cabin crew, prepare for takeoff please”. Het hele vliegtuig lag gelijk in de slappe lach. Gelijk vol gas, en opstijgen. En ja hoor, de spanjaarden juichten vol overtuiging toen we in de lucht waren. Wat een lol. Tijdens de vlucht niet veel bijzonders, pas tegen zuid-frankrijk zagen we land, gezien de bewolking daar minder werd. De landing in Málaga ging prima, en mijn ouders stonden ons al op te wachten. Snel naar huis gereden en overlegd wat we gingen doen met de huurauto. Uiteindelijk besloten we er geen te nemen. Aangekomen in Nerja hebben we snel onze spullen gedumpt, ons gefatsoeneerd en doorgereden naar “The Ship”. Een kroeg waar onze kennissen ook altijd zitten. Een gezin uit Goirle, zij hebben een huisje aan de andere kant van Nerja, bij Maro. Altijd gezellig daar, en dan wat bittergarnituur eten. Deborah en Denise gingen samen met Beau (jongen uit die familie dus) uit op Plaza Tutti Frutti. HET uitgaanscentrum van Nerja. Uitgaan in Spanje is totaal anders dan in Nederland. In Spanje heb je wat discotheken met gave dansvloeren (veel neonlichtb/blacklicht/LED's), maar vooral veel terrasjes waar je gaat zitten, drinken en chillen. Dat liet Sháron even aan Rámon. Korte snelle rondleiding door Nerja langs de kust en om 2u sloot “The Ship”, net als alle andere kroegen. Stipt om 2u rijdt de Policiá Local ook door de straten om te kijken of alle kroegen ook gesloten zijn. Is dat niet, krijg je een waarschuwing + sluiting voor 2 dagen. Doe je het dan nog eens, kan je tent dicht voor 'n week. Kijk, da's pas streng beleid! En zowel de Guardia Civil als de Policiá Local zijn geen lieverdjes.
Om half 3 waren we thuis, en hebben we de bedden nog even gefixt. We wisten nog niet wat er komen ging, maar we vonden het wel raar dat het luchtbed zo slap was opgepompt. Maarja, met een electrische pomp weet je maar nooit. Maargoed, weltrusten!
27 Juli 2010
Gaap! Goeiemorgen! Halloooo zon! Halloo zee! En Halloooo....kleffe warmte. BAH. Gelukkig hebben we Airco in het appartement, dus die ging mooi op de 21 graden. Nog even verder duffen, om vervolgens toch maar wakker te worden. De broodjes waren al gebakken en mijn vader begon al lekker luidruchtig te genieten van de zon.....Hij doet dat zoals hij dat altijd doet. Praten tegen zichzelf en iedereen, zonder antwoord te verwachten. “Aaahhhh jongens! Wat een heerlijk zonnetje! Wat een prachtig weer!”....ja Goeiemorgen. Goed, we hadden wat ontbeten en waren nog moe van de heenreis. Dus wat gingen we doen? Juist, chillen. Maar we hadden wel wat te regelen! Want we zouden morgen naar Granada gaan met het Alhambra, maar ik had daarvoor tickets besteld, die ik pas de dag van te voren, vandaag dus, zou krijgen en moest uitprinten. Maar ik had al een gevoel van wantrouwen sinds het begin, maar de officiële site hadden we nieteens gevonden... We waren benieuwd. Ik check mijn mail: Niks. Geen tickets, geen mail, NIKS. Ik verloor mijn geduld onderhand. Tuurlijk, ze hadden tot 23:59 om mijn tickets te sturen, maar handig printen is het niet. Maargoed, ondertussen maar even afgekoeld in het zwembad. Vreemd om weer eens in een zwembad te zwemmen. Wel lekker. We zaten wel in over de tickets, want als ik ze niet zou hebben vandaag, dan was ik opgelicht. Maar ik wist het eigenlijk al wel. We gingen maar na wat we zouden doen. Eerst nog gediscussieerd over de huurauto, maar dat deden we niet, we namen het OV. Het busvervoer hier is hoogwaardig en goedkoop. Retourtje Nerja – Granada was 18 euro, en enkeltje 9,20. Prima, we zouden morgen de bus nemen om 9:45. Weer vroeg op dus. Nog even snel een duik genomen, en daarna de spullen weer ingepakt, en naar het appartement, want mijn Vader moest even Mams en Denise ophalen van de markt.
Ramon en ik namen effe wat tijd om de boel te ordenen, en zijn toen naar het strand gegaan, omdat mijn vader zei dat er mooie hoge golven waren met deze wind. Ik zag al vanuit de verte dat het inderdaad redelijk funky was in de zee. Maar iets zei me dat dat niet zo makkelijk zou gaan. Maargoed, de bodyboards gepakt, wat handdoeken en vooral: zonnebrand. We wandelen de route naar het strand en vergaan bijna van de hitte, maar we zijn er. En het eerste wat we zien bevalt ons allerminst: Rode vlag. Dat wil zeggen: verboden het water in te gaan. Fijn, maargoed, we wisten wel wat. We leggen de handdoeken neer, de bodyboards op de grond, kleren ernaast en vervolgens zo hollands als maar kan: Dammen bouwen. Tuurlijk doe je dat als er zand en stenen liggen. Het was nieteens heel erg makkelijk, en stortte steeds in, maar oke. Het werd pas leuk toen de mensen naast ons onverwacht nat werden. Ze zaten namelijk gewoon met de handdoeken op het droge stuk, maar een overwacht hoge golf spoelde ze weg. Hahaha. Ze hadden alles nog, maar waren flink verrast. Wij natuurlijk snel iets of wat naar boven gegaan. Uiteindelijk gingen mensen toch het water in, en je merkte gewoon hoe sterk de stroming was. Maargoed, wij ook het water in, met de bodyboards, en wat een lol hadden we! Tot ik ineens gepakt werd door een golf, en op de kant sloeg. Bodyboard lag naast me (had hem aan me vastgemaakt) en mijn buik schaafde over de stenen. Auw! Maarja, het ging wel. Het bloedde niet zo erg als een paar jaar terug, toen ik echt 3 sneeën onderaan mijn borst/middenrif had waar het bloed wel uitkwam met kleine stroompjes. Achja, risico met zee en rotsen. Nog even gezond..ofzo, en daarna zijn we weer naar het huisje gegaan om wat geld te halen, want we zouden gaan eten bij El Breine. De famous chiniguito (strandtent). Nou, na een portie friet en boquarones nog wat nagetafelt, tot ineens een toeter kwam. Mijn ouders stonden in de auto voor de chiringuito en mam moest even het stof wegwuiven wat pa had veroorzaakt met z'n noodrem. Zij zouden ook nog gaan zwemmen en of we nog wilde komen. Ok, prima. De rekening betaald, en naar de plek gegaan waar mijn ouders zouden zitten. Nou daar aangekomen was de stroming nog altijd sterk, maar de vlag was inmiddels geel. Ik trok de zwemflippers aan van Denise en dook het water in, Ramon volgde en klaagde dat hij me niet kon bijhouden. Ja nee goh, ik heb zwemvliezen aan! Haha. Nou komen we bij mams aan, en de golven waren verrassend hoog. Zegt mam “Je hebt je zonnebril nog op, ben je niet bang dat je 'm verliest?” Ik: “Neuh, ik heb hem wel vaker op, komt wel goed.” Nog geen minuut later komt er een megagolf die ons allen verrast! Uit reflex bedek ik mijn hoofd en vouw ik me op zoals geleerd bij het surfen. Ik kom boven, en Ramon zegt gelijk: “Je zonnebril!” Ik: “Oh nee he” Mam: “Ik zei het je nog!”
Nou..dat was weer even de gezellige 5 minuten. Uiteindelijk konden Ramon, mam en ik er wel om lachen, maar pap niet zo.
Dus nieuwe missie die dag: een zonnebril scoren. Dat lukte nog aardig snel, en voor 8,50 was ik klaar en had ik een nieuwe zonnebril. Prima! Weer terug bij mijn ouders wat lol getrapt, en daarna weer naar het huisje, waar we gingen BBQ-en. Na de BBQ nog eens naar de Tropicana Bar (bar van de urbanisatie waar ons huis staat) om te kijken of ik misschien m'n tickets had. Nee dus. Helaas. Weer naar huis, de wekker gezet en gaan slapen.
28 Juli 2010
Om kwart voor 8 ging de wekker, en om 8 uur kwamen we ons bed uit. Snel wat ontbeten, of iets wat daar op lijkt. Om 9 uur vertrokken naar Nerja, Estación de Autobuses. Klinkt heftig, is niks. 2 bushaltes en een hokje voor de kaartverkoop. Ik besloot toch maar enkeltjes te nemen, en dat was maar goed ook uiteindelijk. De busrit duurde bijzonder lang en we kwamen heel erg laat aan op het busstation in Granada, wat ook flink uit het centrum lag. Zeg maar...ongeveer...2 uur wandelen naar het Alhambra, terwijl het al tegen 1 uur was. Na een hap bij de McDonald's, die in spanje nogal lastig is omdat ze geen engels spreken, en de spanjaarden weer speciale hamburgers moeten hebben, liepen we op het heetst van de dag (tussen 1 en 3) door Granada. Ik merkte al vrij snel dat we niet snel genoeg richting Alhambra kwamen, en we namen een taxi. Voor 7.14 zijn we door de stad gereden en afgezet voor de deur van het Alhambra! Da's geen geld! Taxi's mochten ook alleen maar max 20 euro vragen/rijden. Haha, dat is bij ons het minimale ofzo. Nou wij bij het alhambra, zonder tickets. Snel in de rij gaan staan, want het was relatief rustig, dat scheelde. Nu hadden we vrij snel 2 kaartjes...maar opnieuw een tegenslag. Pas om 19u mochten we het paleis in, terwijl we om 20u de bus moesten hebben. Dat zouden we nooit halen. We probeerden in eerste instantie toch binnen te komen, maar dat lukte niet. Nouja, dan maar effe bellen. Mijn ouders wilden ons wel ophalen, waar we erg blij mee waren. Dus hebben we de dag maar gevuld door eerst naar het Alcazar te gaan, en dan door de tuinen naar de Generalife. Nog even heerlijk met water gespeeld, en de hollander uitgehangen. De tijd tikte door en het was enorm warm. Ook zijn we nog wat gaan eten en daar werden we ook weer lekker afgezet. 5 euro voor een broodje met daarop alleen mozarella kaas en plakjes gedroogde ham. X2 = 10 euro. Het was droog, maar we hadden geen keus. Iets anders was er niet. Nouja, uiteindelijk was het dan zo ver. 19u. Iedereen stond te wachten, en de doorgang was streng. Maar we waren binnen. Ik was er al ooit geweest, maar het blijft prachtig. Ramon was ook wel aardig onder de indruk. Ik maakte wat foto's en toen we uit het Alhambra kwamen zijn we nog even door het Albacin gelopen. Een oude marrokaanse wijk, met daarin typische theehuisjes. Het oude marrokko was wel voelbaar. Heel anders dan wat wij kennen. Heel leuk, maar we zijn geen thee gaan drinken.
Mijn ouders konden pas om 21:30 in Granada zijn dus gingen wij maar naar het station...Tsja, treinliefhebber of niet he. Op het station nog een boemeltje zien vertrekken en wat later kwam er wat binnenrijden, terwijl ik even het adres van het station doorgaf aan mijn ouders. Het bleken de talgo rijtuigen te zijn die al die tijd al op het station hadden gestaan, maar nu pas zouden gaan. De laatste trein van Granada en hij vertrok naar Barçelona. Onder de indruk van de luxe in die trein, hebben we er uitgebreid naar staan kijken. Binnen was het lekkerder ivm airco, dus gingen we binnen zitten. Het viel me op dat er een groepje dames uit China of Japan zaten. De trein zou vertrekken om 22:01, en het was al 21:50 inmiddels, maar instappen deden ze niet. De trein stond er al 20 minuten. Ik hoorde ineens aan de taal dat het Japanners waren, dus ik sprak ze aan, en vroeg ze of ze naar barcelona moesten. Ja, maar ze begrepen niet dat ze nu al moesten instappen. Gewend uit Japan dat het stipt op tijd gaat natuurlijk. 22:01 = 22:01. Maar hier niet! Dus we hebben ze snel de trein op gewerkt, samen met een spaanse. Zij nam het van ons over toen ze opgestaan waren.
We stonden nog geen 2 minuten buiten, wachtend op mijn ouders die elk moment konden aankomen, of we worden aangesproken door 2 oostenrijkse meisjes of we toevallig wisten waar hun hotel was. Nee, maar ik zei dat mijn ouders zo zouden komen en dat we het wel even konden opzoeken op de TomTom. We zeiden het nog niet, of de Seat Alhambra kwam al de hoek om. Zo aardig als mijn vader en moeder zijn, hebben we de meisjes nog afgezet bij het hotel...300m ervandaan dan, want we mochten er niet komen met de auto. Ik kreeg geld aangeboden, maar sloeg het af. Zij hadden het als backpackers harder nodig dan mij. Toen ze weg waren zijn wij naar huis gegaan, is er nog wat nagepraat en zijn we gaan slapen. Al had ik eerst even het luchtbed opnieuw opgepompt, want die was lek....ofzo. Na dat gedaan te hebben, was het vrij snel stil. We waren nogal moe.
29 juli 2010
We hadden ons voorgenomen om vandaag te rusten, maar dat zouden we uiteindelijk alsnog niet doen. Na een gezamelijk ontbijt viel het idee om naar de grotten te gaan. Of naar malaga. Of naar Torrox....maar eigenlijk wilden we gewoon zwemmen. Briljant idee van mijn ouders: De wandeling door de kloof van Nerja. Erg gaaf, maar wij waren er natuurlijk niet op voorbereid. Geen sandalen/waterschoenen. Maar oke. Eerst wat financiele zaken fixen online. Ik checkte in de bar dus of Nazari Viajes mijn geld gereserveerd had staan op de creditcard. Ja, dat moest dus niet. Ik was dus opgelicht, en dus gaan we actie ondernemen zodra ik thuis ben. Nouja verder nog wat gebruikelijke dingen gecheckt, en daarna klaargemaakt en naar de kloof gereden. Want mijn ouders wilden nog even naar de supermarkt, wat goed uitkwam, en was ons afzetten maar een kleinigheidje. Zowel Ramon als ik hadden gedacht aan iets als eten...maar we hadden geen tijd om het klaar te maken. We moesten het even doen met appels, maar dat was natuurlijk niet genoeg.
De kloof was prachtig en het water heerlijk helder, wel wat koud, maar het ging. We gingen watervalletjes op, poeltjes in, rotsen over, en het was allemaal mooi puur natuur. Maar het blijft bergwater, en hoe mooi het er ook uitziet, het is en blijft koud. Maar niet IJSkoud, zoals ik het ken uit de alpenlanden. Na even ergens gezeten/gezwommen te hebben viel de beslissing dat we toch wel heel erg moe waren en heel veel honger hadden, en dat het deze keer helemaal teruglopen was naar het huisje. Rechtsomkeert dus. De terugweg over de kloof was vrij makkelijk, maar dan komt het stuk wat je al gereden had. En dat duurt lang. Heel lang. Je bent al moe en hongerig, en moet dan ook vanuit een kloof ergens in een berg, terug naar zee wandelen...zonder eten, en in de hitte. Maar we hebben het gehaald, en we zijn weer neergeploft bij El Breine, voor een portie Boquarones, Sardinas y Patatas Fritas. Daarna met veel pijn en moeite teruggegaan naar het huisje, waar we binnenkwamen, misschien 3 woorden zeiden, en toen neerploften op bed. Commentaar van pa: “Volgens mij zijn ze een beetje moe” ........Goh ja hoe zou het komen... Nouja, mijn ouders en mijn zusjes gingen naar de Tropicana bar, want komiek Neil Philips was bezig. Nouja, Ramon en ik gingen maar eerst onszelf opfrissen...voor zover dat lukte het eerste uur. We kwamen niet echt overeind. Dan toch maar de douche in, en klaarmaken, want we zouden de laatste avond in Nerja doorbrengen.
Nadat we ons hadden klaargemaakt zorgden we dat we op tijd bij de Tropicanabar waren, maar we vreesden dat we te laat waren. Het was immers al 22u geweest. Maar toen we aankwamen stond pa's auto er nog, en toen we binnenliepen zaten ze aan de bar. Maar toen kwam er even een pijnlijk moment. Mijn vader wilde nog niet weg. Hij onderschatte even de tijd, maar vond Neil Philips, iets wat we al 100x gezien hebben, leuker dan naar Nerja gaan. Tsja, zij zitten daar weken, wij dagen. En pa had het beloofd, dus we gingen. Snel naar de ijskraam gelopen. Deze ijskraam is bijzonder, want het heeft enorm veel smaken. ECHT veel. 3 balie's vol met zelf gemaakt vers ijs. En het is knap, want het smaakt PRECIES naar de smaak die het is. Ik nam zelf een bakje met Mango, Meloen en Ferro Rocher ijs. Ramon nam Cappuchino, Tiramisu en Ferro Rocher ijs. Daarna liepen wij met z'n 2-en door het centrum wat zelfs om 23u nog open winkels heeft. Ook was het gezellig druk overal. Barretjes, terrasjes, restaurantjes, alles kan. Mam en de tweeling waren al naar “The Ship” net als pa. Na ons rondje door het centrum, zijn we weer naar Balcón de Europa geweest. Een van de uitzichtpunten over zee, en met heeeeeel helder weer kun je soms marokko zien liggen. In de rots waar het balkon op gebouwd is, zit een café, en eronder nog een pad. Op het plein/balkon zelf waren overal kraampjes met ijs en tekenaars aan de gang. Van karikatuur tot realistisch portret. Bij de panfluit indianen heb ik even een CD gekocht. Ook was er een man die heel goed met spuitbussen was. Hij liet even zien hoe hij een prachtig werkstuk maakte, met enkel spuitbussen, papier, sjablonen en creativiteit. Erg knap! Ramon wilde nog een ijsje en toen hij die gehaald had, gingen we richting Plaza Tutti Frutti, waar ons bonnetjes voor gratis drankjes en reclameacties voor drankjes aangeboden werden. Maar we zochten eigenlijk even de tweeling en Beau, maar die zagen we niet. Dus die waren vast ergens binnen. Dus wij naar “The Ship”, zaten ze daar nog! We komen aanwandelen, en staan gelijk op. “Ja nu jullie er zijn kunnen wij naar Tutti Frutti”. Huh? De logica ontbrak ons een beetje, maargoed. Wat gepraat, gelachen en betoogd bij “The Ship” tot 2 uur. We moesten vooral lachen om de impersonaties van Anne-Loes (vrouw van het andere gezin) van de buurvrouw. Die bleek namelijk niet helemaal 100% te zijn, en heeft ooit met een bijl alle ramen bij de andere buren ingeslagen. Anne-Loes noemde hen toen “meneer en mevrouw van de bijl”.....maar eigenlijk heten ze “Niemandsverdriet” waardoor we uiteindelijk helemaal stuk gingen van het lachen. Om 2 uur sloot “The Ship” en zijn we naar huis gegaan.
Eenmaal thuis viel me meteen op hoe mijn...of eigenlijk Ramons luchtbed erbij lag. Slap. Vreemd, gisteren opgepompt. Nouja, nog maar eens oppompen dan. De pomp gepakt en in het bed geduwd. Nadat het bed weer hard was, ventiel erop gedraaid, maar vrijwel meteen hoorden we lucht ontsnappen. We draaiden het bed om, en we hoefden niet ver te kijken voor we het gat zagen. In de naad zat een gat van 3mm ofzo, maar groot genoeg om snel lucht te laten verliezen. Blaarpleister erop gedaan, en hopen dat het zou werken. Nee dus, want de blaarpleister liet los. Dan maar met z'n 2-en op de stretcher. Comfortabel is anders, maar ach...het was maar voor 1 nacht. (niet wetende dat de daaropvolgende nacht nog veel erger zou zijn).
30 juli 2010
We stonden op en ontbeten. Vandaag stond ook weer vanalles op de planning. Maar na het ontbijt eerst maar alle tassen inpakken. Toen dat gedaan was zouden we vertrekken richting Antequera. Ja, jullie voelen 'm al aankomen. We gingen mijn oude vrienden eens opzoeken. Op naar Lobo Park! Maar de tweeling ging ook mee, dus wat moesten we doen; juist. 1 uur lang in de achter/kofferbak zitten. We hadden maar kussens meegenomen voor het zitten, want het comfortniveau in een kofferbak is drastisch laag. Na 1 uur was de temperatuur van 32 graden opgelopen naar 41 graden in Antequera. Na Antequera was het nog ongeveer 3km naar Lobo Park. Ik kon de weg dromen, en wist precies wanneer wat zou komen. Toen we binnenreden op het park, parkeerden we de auto onder een boom. Een van de weinige kan ik je zeggen. Eenmaal uitgestapt, liep ik naar Guni, Ratin en Nero. Zij zaten in hun hok, en toen ik voor het hek stond, kwamen ze gelijk even ruiken. Duidelijk te merken herkenden ze me nog en waren niet wild aan het blaffen zoals dat gebruikelijk is bij onbekenden. We liepen het park op, wat er leeg en verlaten uit zag, maar ik wist wel beter. Ik zag Nicole en Louise al zitten bij de bar, aan de lunch. Toen ze me aan zagen komen schrokken ze, en ik werd warm onthaald. (ja lol 41 graden) Ze waren verbaasd en vroegen wat ik kwam doen. Gewoon effe hallo zeggen! Ik had het beloofd en inderdaad, na 5 minuten kwam Alexandra naar buiten, en we waren nogal snel lang aan het praten. Ze vroegen hoe het met me ging en wat ik deed. Ik kon vertellen dat het met mij super ging, en dat ik gestopt was met mijn studie. Ze wisten dat al wel ongeveer, omdat ik ze dat verteld had via mail. Na een lang gesprek vroeg ik of ik ramon even kon rondleiden. Tuurlijk kon dat! Mijn ouders bleven bij Alexandra, en de tweeling zocht de schaduw op. Volledig geconditioneerd liep ik naar boven, en zag meteen dat er wat veranderingen waren, maar de rest was hetzelfde. Na een vluchtige rondleiding wist ik wel dat dit niet heel indrukwekkend was voor Ramon. Het was namelijk heet, en de dieren lieten zich niet echt zien, behalve de Timberwolves. Verder hadden ze dit jaar 4 interns. 4!! vorig jaar deed ik alles alleen. Dit jaar zijn ze overbezet! Haha. Ik werd dan ook voorgesteld aan de interns en dat ik die van vorig jaar was.
Daarna kwam Louise en vroeg of we mee op tour wilden. Ramon had nog niet gezien hoe wolven reageren op de snacks van hompen vlees, dus het was wel gaaf. Ik vroeg even of we mee mochten aan mijn ouders, en die vonden het prima. Dus wij gingen naar boven met de gids deze keer. Het blijft toch grappig. Er veranderd niets aan de mensen die er komen. Ze denken allemaal altijd dat wolven mensen aanvallen, ze denken dat wolven naar de maan huilen en zelfs Ramon dacht nog dat de Alpha's als eerst eten. Maar nee, geen van allen waar. En het blijft altijd gaaf als de hompen vlees over het hek gegooid worden. Inmiddels hadden de Europese wolven weer puppies gekregen, en dat was zoooo schattig. Het leukste was nog, toen Louise een groot stuk over het hek gooide, de Alpha het ving, even bekauwde, en daarna naar achter bracht voor de kleintjes, die er achteraan renden. Dat was zo schattig, en vooral grappig toen er namelijk eentje met het stuk vandoor ging, en lekker in zijn eentje naar boven liep. Zo van: “mine!!” De 3 andere puppies lieten zich niet van de wijs brengen en gingen achter hem aan, en de Alpha zag het ook, dus die had zoiets van; 'Eh ho effe!'
Na de rondleiding kwam Daniel ook nog even langs, en heerlijk bijgepraat. En flink geknuffeld. Ik hoorde ook dat ze tegenwoordig een facebook pagina hebben. Dus ik zei dat ik hen zou toevoegen. Maar de eerste vraag van Daniel was gelijk: “When will you come again?” hahahaha. “Whenever I'm around” zei ik. “Deal”. Tsja. Waarom niet? Het zijn inmiddels goede bekenden van me.
Na Lobo Park, reden we naar Plaza Mayor, wat onthaald werd met een luide kreet van Deborah: “SHOPPEN YES!”......Ramon en ik keken elkaar aan en er was een denkbeeldige double facepalm. In Plaza Mayor was voor Ramon ook wat te doen. Het ligt namelijk pal in de baan van het vliegveld, dus stegen er regelmatig vliegtuigen op over Plaza Mayor. Na een hap bij de MacDonald's gingen we gelijk maar waar ik voor kwam. Nieuwe Nikes. Mijn oude Nikes waren nogal vergaan. Zool eraf, scheuren in de stof en de demping eruit. Ik vond al vrij snel een model wat lekker zat, en voor 31 euro was ik klaar. En dat tegen gemiddeld 90 -130 euro in Nederland. Hoezo cheap? Klopt ook wel, want het is de Nike Factory Store. Soort outlet. Ook geen goed georganiseerde winkel, nee gewoon een soort fabriekshal met kledingrekken en schoenrekken. De dozen staan er opgestapeld, en de modellen ervoor, verder zoek je het maar uit. Daarna nog wat rondgelopen, maar niet echt iets gezien van; ja leuk. Ramon moest weer een ijsje (lol) enom 6 uur moesten we voor de Mercadona (supermarkt) staan. Maar om 5 voor 6 waren wij er al, dus nog ff snel de Mercadona in, om wat te kopen. 2 appels voor onderweg. Die mogen het vliegtuig wel in, en anders pakken ze die maar af.
Om 6 uur vertrokken we richting vliegveld, ritje van 5 minuten. We konden meteen onze bagage droppen, want de rij was maar 2 man lang. De mensen voor ons, en wij. De rest zou nog komen. We liepen daarna naar de douane, die in de nieuwe terminal was. Dat was ook voor mij nieuw, want ik ben gewend de oude terminal in te gaan. De rij voor de douane leek een beetje op die van de droomvlucht, maar dan veel sneller. We gingen voor de verandering eens niet af door de poortjes, dus konden we verder. Vanachter de douane mijn ouders uitgezwaaid en op zoek naar wat te drinken. Maar geen contant geld. Oei! Nouja, dan maar op zoek naar een pinautomaat, en ik wist er een te zitten. Nouja, vorig jaar dan, in de oude terminal. Dus wij naar de oude terminal, maar die was leeg. Ik schrok er een beetje van, zo leeg. Niks meer, geen mensen, geen vliegtuigen, geen airco, geen winkels zelfs de drankautomaten, het aquarium en de bankautomaat waren weg. Vreemd, want ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe het eruit zag toen de terminal nog in gebruik was.
We gingen maar snel terug naar de nieuwe terminal, want de oude was te warm (geen airco) en er was geen pinautomaat. Uiteindelijk probeerden we het gewoon aan de winkels zelf en dat kon dus gewoon. Probleem opgelost. We hadden nog ruim de tijd, dus gingen we naar het eind van de terminal, met uitzicht op de baan. Wat foto's gemaakt en tegen de tijd dat we naar de gate moesten, pakten we in, en wandelden we aan. We moesten bij gate D62 zijn, dus gingen we daar naartoe. Op dat moment was er maar 5 minuten vertraging, dus het was in orde. We wachtten maar af, maar ineens liep iedereen weg. We keken op het bord, en nu was het D42. Dus wij snel naar D42, waar inmiddels een flinke rij stond. Maar we stonden nog geen 5 minuten, of mij besloop een eigenaardig en vervelend gevoel. Ramon en ik vonden allebei dat er iets niet klopten. Want de gate zou alweer bijna sluiten, maar er was nog geen vliegtuig, en zelfs op het scherm boven de gate stond niets anders dan het logo van het vliegveld. Geen goed teken. Ramon vertrouwde het niet en ging kijken op de borden. Hij kijkt en ik zie z'n gezicht veranderen van ongeloof. Ik denk: weer terug naar D62? Of iets anders? Hij komt aan en zegt: “vertraging” ik: “Oh..hoeveel?” “tweeënhalfuur” ZOVEEL!? Ja zoveel ja. 20:30(vertrek) was 22:10 geworden. Met 22:10 als verwachte aankomsttijd in Malaga. Normaal zouden we om 23:45 aankomen op Weeze, maar dat zou het niet worden. Voor ons zei 'n vrouwke al dat het vliegtuig al niet meer op Weeze kon landen, want Weeze sluit om 12u. We wisten niet precies hoe het zou aflopen, maar wij gingen maar weer naar de baan kijken. Tegen 22u stond iedereen bij gate D68, waar we dan ook moesten zijn. Het vliegtuig was inmiddels nog meer vertraagd. Iedereen wist inmiddels dat we niet meer naar Weeze zouden gaan. De meesten, onder wie wij, hoopten op Eindhoven. Maar we wisten allemaal; eens geland, laat Ryanair de rest aan jou over. Je valt dus in een gat. We gingen na wat de mogelijkheden waren, maar dat wat er zou gebeuren, hielden we niet voor mogelijk. De vlucht die normaal 5 minuten voor ons zou vertrekken, vertrok nu een halfuur eerder voor ons, dus ook vertraagd. Die zouden Weeze ook niet halen, maarja...mijn vader sms'te wat lolligs. “Jullie hebben geluk, die andere vlucht had 1,5 uur vertraging.”
Ja nee, wij hadden 2,5 uur vertraging. En we zouden nieteens naar Weeze vliegen. Maar het meest belachelijke was nog, dat toen we aan boord waren, de cabin crew stug volhield dat we naar Weeze zouden vliegen. Ook de piloot gaf de route aan, maar we vlogen over barçelona, wat om is. We vertrouwden het niet, maarja, veel keus hadden we niet. De route was onlogisch, het personeel was oververmoeid en stug, de nacht donker en huis was ver weg. Het personeel liep met rode ogen door de cabine, en je zag gewoon dat ze enorm vermoeid waren. Die werken als gekken over, en dat mag niet in de luchtvaard. Mijn afschuw naar Ryanair groeide, want zo behandel je je personeel niet! Buiten dat behoor je informatie te geven naar de passagiers, want de piloten wisten allang dat we niet naar weeze zouden gaan. Zij wisten wat wij niet mochten weten. Want na een aantal uur vliegen zei Ramon al; we moeten er zijn over een uur, dus we dalen over een halfuur. Dat had ik zelf ook al uitgerekend. Maar hij zei het nog niet, of het vliegtuig begint ineens te dalen. We kijken elkaar aan en denken: Te vroeg. En die baby die al de hele vlucht aan het janken was maakte het er niet beter op. En dan komt het. “Hello, this is your captain speaking. We have a small problem. Due to Air Traffic Control restrictions, we are not allowed to land on Dusseldorf Weeze Airport. We tried our best to land on Weeze but the government won't let us land. Instead we will land on Frankfurt Hahn Airport. Thank you.”
Vol ongeloof kijken Ramon en ik voor ons uit, en het valt te merken in de cabine. Iedereen die het bericht gehoord heeft is stil. Na enkele seconden hoor je een aantal keer verontwaardigd: “Frankfurt HAHN!?” Het vliegtuig daalt verder, en inmiddels is het half 2 's nachts. Ergens kon ik er wel om lachen, aan de andere kant is het gewoon kut. Want je bent verder van huis dan je denkt. Het vliegtuig land, en men stapt uit. Boos, moe, verontwaardigd en stil. Een aantal mensen die hoopten dat we stiekem toch op Weeze zouden landen, vloeken binnesmonds. Ik sms mijn vader, en Ramon belde de zijne al, dat hij terug naar huis kon rijden, want we waren in Frankfurt Hahn. Mijn vader belde me toen op, en ik legde de situatie uit. Het was eigenlijk belachelijk. We hoorden inmiddels dat Ryanair bussen had geregeld naar Weeze. Wauw! Maar dat is 3 a 4 uur rijden, dus voor je daar aankwam, was het 5 of 6 uur 's ochtends. En de enige reden waarom ze dat hadden gedaan was simpel: Hun personeel moest ook naar huis, en dus moest daar vervoer voor komen. Dan ook maar voor de passagiers. Maar Ramon en ik weigerden om met de bus te gaan, we dachten dat we beter naar frankfurt konden gaan, en daar een hotel pakken.
Bij de infobalie werden we helaas verteld dat er geen bussen meer waren naar frankfurt, maar er waren nog wel hotels. 3 in de buurt. Wij naar de hotels, maar alles was vol. Tuurlijk, die vlucht van eerder was al geland, en dus zat alles vol. De laatste kamer werd voor onze neus weggekaapt. Dan maar kijken of we de taxi naar frankfurt konden nemen. Ook die was weg, dan maar weer naar de infobalie om te kijken of het kan. Maar de teleurstelling was groot: 180 euro p.p. Naar Frankfurt, voor 130km. Naar Köln was 230 euro p.p. Dat deden we maar niet. De laatste bus naar Weeze was ook net weg. Toen bleef er maar 1 ding over: op het vliegveld slapen...
31 juli 2010
Tegen 3 uur haden we een plekje in de luchthaven gevonden waar we even konden zitten. Ik kocht een internet abbonnement voor een uur, zodat we even onze reis konden plannen en uitstippelen. We hadden de keus: Om 5:30 de bus naar Frankfurt, en vanuit daar de ICE naar Eindhoven nemen, of naar Köln gaan en daar de trein naar venlo, via Möndchen Gladbach, zoals we gewend zijn. Of we namen om 8 uur de bus naar Köln, en gingen vanuit daar verder. We bedachten dat als we om half 6 de bus naar Frankfurt namen, dat we dan bijna geen tijdwinst hadden, tegen de bus naar Köln om 8 uur. Dus de bus naar Köln werd het maar. Ramon probeerde te slapen, maar de vloer was koud en hard, dus het was nogal moeilijk. De airco stond vol aan, en de deuren gingen regelmatig open en dicht, waardoor de temperatuur bijzonder laag lag, zo tegen de 15 graden. En dat voor mensen die uit zuid-spanje kwamen! Gelukkig was de “Ditch” open, waar we verse pizzabroodjes konden kopen om wat in onze maag te hebben wat ons kon opwarmen. Ik plaatste wat updates op twitter en spoortechniek, checkte mijn e-mail en tegen 4 uur, kwart over 4 werden we verjaagd van onze plek, want ze moesten een counter opbouwen. Om half 7 ging de eerste vlucht alweer, dus de eerste reizigers waren alweer aan het binnenstromen. We gingen tegen een muur aanzitten, waar ik uiteindelijk mijn laptop sloot, en ging ook maar even liggen. Net als veel andere zoogdieren gingen we maar zo dicht mogelijk op/tegen elkaar liggen om warm te blijven, wat nog verrekte moeilijk was. Ramon kwam niet in slaap, en ik ook niet echt. Tegen half 5 zag ik de lucht al wat lichter worden en lag ik me neer bij het feit dat het een lange nacht en dag zouden worden. Om half 6 weer even opgestaan en gekeken voor warme chocolademelk. Dat was er niet zei Ramon. Even naar de WC en kijken bij de broodjeskraam. Maar ik had geen zin in eten. Ramon kocht tegen 6 uur een cappuchino waar hij uiteindelijk zijn mond aan verbrandde. Er was wel warme chocolademelk, maar het apparaat wat het moest maken was kapot. Pech voor mij dus. Om half 8 hebben we 2 croissants gehaald, en zijn we naar de/het bus shuttles/busstation gelopen. Om 10 voor 8 was onze bus er, en hebben we de bagage in het ruim gegooid. Voor 15 euro p.p. Waren we in Köln, tegen 230 euro met de taxi. De busrit zou 2 uur en 15 minuten duren. Voor we op de snelwegwaren, moesten we eerst door het terrein van Weeze, wat overduidelijk ook een militaire basis was geweest. Daarna vielen we af en toe in slaap, of iets wat erop lijkt. Je weet dat de bus rijdt, je weet dat je in de bus zit, maar je bent niet wakker.
Door het duitse zuiden, op weg naar Köln. Leuk, en vooral toen we in Köln waren, de herkenning, de herinneringen, en de uitspraak: “Goh, bij deze meeting zagen we elkaar voor het eerst in het echt.” Al meer dan een jaar geleden was het, maar nog altijd vers op het geheugen. Uitgestapt bij Köln Hbf, liepen we door de stationstunnel, en liepen een willekeurig perron op. Waar we dan even bleven kijken. Ondertussen was de vader van Ramon onderweg naar Köln, en zou er zijn om 11:15, dus dat was nog ongeveer een uurtje. ICE naar Utrecht via Eindhoven zagen we nog binnenkomen, en zijn toen even een broodje gaan halen. Toen het broodje op was, was de vader van Ramon er al bijna. Na eventjes wachten kwam hij aan, aan de andere kant. Dus moesten we naar de Dom-zijde. Ingestapt, ingeladen, even gesproken en daarna vrijwel allebei in een soort doezelstand in de auto. Datzelfde als in de bus. Toen we even later in Sittard waren, zouden we eerst naar bed gaan, maar dat werd het toch niet. Even soep gehad, wat me wel aansterkte. Ook is de was gedaan, en ik ging nog wat verder op de laptop. Ramon was zo moe, dat hij vrij vroeg in de middag al K.O. ging. Ik bleef tot nog even doorgaan. Daarna kwam het avondeten. Daarna tegen 'n uur of 9 nog wat browsen. Ramon was dan af en toe wakker geworden. Maar uiteindelijk toch beiden gaan slapen. Ik zat flink in de stress, want mijn financiele situatie zag er niet goed uit. Zelfs al had ik er rekening mee gehouden. Snel mijn ouders op de hoogte gesteld, en het zou goedkomen.
1 Augustus 2010
Wakker geworden, en weer even de boel bijgewerkt in de e-mail. Ontbeten, aangekleed, en uiteindelijk heb ik mijn tas ingepakt. Ik wilde wel naar Den Haag. Ik moest zelfs. Want ik zou morgen weer gaan werken. Van 8 tot 5. (wat ik niet zou halen) Om kwart over 3 de trein genomen, en tijdens de reis mijn reisverslag bijgewerkt. Om half 6 was ik in Den Haag, en als ik mijn postvak open doe, krijg ik gelijk een zure bom. 2 brieven van de belasting, met een totaalbedrag van 130 euro. Fijn. Maargoed, de boel zou in orde komen. Ik leg mijn tas op de grond, en pak mijn pyjama eruit. Daarna ben ik gelijk gaan douchen, want ik was vies, stonk, en vooral ook moe. Na de douche voelde ik me een stuk beter. Nog even op de laptop bezig geweest met de Oplichtingszaak, en daarna gaan slapen..
